به گزارش جهت پرس؛ دیوید تیلور در دوازده سال گذشته بخش ‏اعظم زندگی‌اش را در حال آماده شدن برای حضور در المپیک بوده ‏است. او این همه تلاش و سختی را برای یک رویا به جان می‌خرید: ‏به گردن آویختن مدال طلای المپیک. رویایی که بالاخره در المپیک ‌‏2020 توکیو به واقعیت تبدیل شد و تیلور آن طلای زیبا را روی سینه ‏خود آویزان دید. ‏

درحالی‌که المپیک 2024 نزدیک و نزدیک‌تر می‌شد تیلور مثل دفعه‌های ‏گذشته یکی از مدعیان اصلی حضور در المپیک به عنوان نماینده ‏آمریکا در کشتی آزاد بود. دیوید داشت آماده می‌شد که یک افتخار ‏تاریخی کسب کند: بردن دو مدال طلای پیاپی در المپیک. اما ناگهان ‏اتفاقی شگفت افتاد و در ماه آوریل و در جریان مسابقات انتخابی ‏المپیک کشتی آمریکا او دو بار پیاپی به آرون بروکس باخت تا این رویا ‏نقش بر آب شود. ‏

حالا همه نگاه‌ها به جدال حسن یزدانی و آرون بروکس است. بر ‏خلاف حسن که بخت اول مدال طلا به حساب می‌آید بروکس در ‏المپیک کاملا ناشناخته است. در حالی که یزدانی در رقابت‌های جهانی ‌‏2023 در حال شکست دادن همه بزرگان این وزن بود تیلور در ‏رقابت‌های دانشگاهی روی تشک می‌رفت. با اینحال بروکس گفته بود از ‏هیچکس نمی‌ترسد و می‌خواهد ثابت کند که بهترین دنیا است. ‏

تیلور هم در مصاحبه اخیرش در مقابل حریف قدیمی‌اش حسن ‏یزدانی به حمایت از بروکس پرداخت و گفت:” این فرصتی عالی برای ‏بروکس است که برود و مدال طلای المپیک را بگیرد. من آرون را ‏خیلی مشتاق می‌بینم. امیدوارم که عالی کشتی بگیرد و این عطش ‏زیادش را به موفقیت تبدیل کند”. ‏

قبل از مسابقات انتخابی المپیک آمریکا، تیلور به شوخی گفته بود که ‏زمانی که از کشتی بازنشسته شود شاید به دنبال حضور در رقابت‌های ‏ام‌ام‌ای برود و به یکی از ستاره‌های یو اف سی تبدیل شود. ولی تیلور ‏مبارز یو‌ اف سی نشد و کشتی را هم کلا بوسید و کنار گذاشت تا در ‏عوض به عنوان مربی کشتی به تیم دانشگاه اوکلاهوما بپیوندد. تیلور ‏جانشین جان اسمیت شد که بعد از 33 سال مربی‌گری در تیم ‏اوکلاهوما بازنشسته شده بود. ‏

در این هیچ شکی نیست که تیلور قصد داشت یک مدال طلای دیگر ‏به کارنامه‌اش اضافه کرده و بعد از کشتی فاصله بگیرد. او به احتمال ‏زیاد قصد داشت مبارزه را در ورزشی دیگر به جز کشتی، به احتمال ‏زیاد ام‌ام‌ای دنبال کند اما بعد از شکست غیرمنتظره در انتخابی ‏المپیک آمریکا به این نتیجه رسید که وقت آن رسیده که تلاش کردن ‏به عنوان ورزشکار را کنار بگذارد. ‏

تیلور در یکی از معدود مصاحبه‌های اخیرش به ام‌ام‌ای فایتینگ ‏گفت:” همیشه گفته بودم که تا زمانی که آن آتش همیشگی را درونم ‏احساس کنم به رقابت کردن ادامه می‌دهم. ولی امسال آن آتش کم‌کم شروع به خاموش شدن کرد. من در دوران ورزشی‌ام به هر آنچه ‏که می‌خواستم رسیده‌ام. آدم وقتی تازه در این ورزش شروع می‌کند ‏دلش می‌خواهد کشتی‌گیر خوبی بشود و بعد که خودش را قبول ‏می‌کند برای خودش هدف‌گذاری می‌کند. برای یک کشتی‌گیر بزرگترین ‏هدف بردن مدال طلای المپیک است. قهرمان کشور شدن، قهرمان ‏جهان شدن و مدال طلای المپیک بردن. ولی دوباره خلق کردن آن ‏آتش درونی هر سال پشت سر هم سخت است. 33 سالم شده بود ‏و به هر آنچه می‌خواستم رسیده بودم. فرزندان من کم سن و سال ‏هستند. با وجود آنها که حتما دوست دارم کنارشان باشم واقعا ‏سخت بود که هر سال آن آتش درونی را دوباره روشن کنم و روشن ‏نگه دارم”. ‏

زمانی که دیوید تیلور به رقابت‌های انتخابی المپیک آمریکا رسید ‏واقعیت مثل پتک بر سرش فرود آمد. آنچه قبول واقعیت را برای ‏دیوید سخت‌تر می‌کرد این بود که مسابقات انتخابی در کالج ایالتی ‏پن برگزار می‌شد، جایی که حکم حیاط خلوت تیلور را داشت و او ‏همین کالج دو بار قهرمان دانشگاه‌های آمریکا شده بود. ‏

تیلور چون قهرمان المپیک 2020 بود فقط باید در فینال انتخابی ‏شرکت می‌کرد. اما زمانی که او برای کشتی گرفتن با بروکس پا روی ‏تشک گذاشت برای اولین بار احساس کرد که حس متفاوتی دارد. ‏

او در این باره اینطور توضیح داد:” در رقابت‌های انتخابی المپیک آن ‏شور و حرارت همیشگی را نداشتم. به خاطر باختم خشمگین و ‏غمگین بودم چون این چیزی نیست که به آن عادت داشته باشم. ‏ولی در عین حال فهمیدم که شاید این پایان راه باشد، پایان راه ‏فعالیت به عنوان کشتی‌گیر جدی”. ‏

یکی دو هفته بعد از پایان انتخابی المپیک آمریکا، مدیران دانشگاه ‏ایالتی اوکلاهوما با تیلور تماس گرفته و گفتند می‌خواهند او به عنوان ‏سرمربی به برنامه کشتی‌شان ملحق شود. تیلور می‌دانست که ‏مربی‌گری در کشتی، به خصوص در دانشگاه مشهوری مثل ‏اوکلاهوما، نیاز به تعهد و صرف وقت زیادی دارد. پس او باید تصمیم ‏می‌گرفت که یا به عنوان کشتی‌گیر ادامه دهد یا برای همیشه حضور ‏روی تشک با دوبنده را ببوسد و کنار بگذارد. ‏

تیلور در این باره گفت: در زندگی خیلی‌ چیزها زمان خاص خودشان را ‏دارند. من در دوراهی بودم و باید تصمیم می‌گرفتم که چکار ‏می‌خواهم بکنم. بگذارید تصحیح کنم. منظورم این نیست که ‏نمی‌دانستم چه می‌خواهم بکنم چون من همیشه برای زندگی‌ام ‏برنامه داشتم و به عنوان کشتی‌گیر همه چیز برایم مشخص بود. ‏بیرون از تشک کشتی هم برای تامین خانواده‌هایم کارهایی می‌کردم. ‏منظورم این است که به دوراهی رسیده بودم و باید درباره ادامه دادن ‏به کشتی یا بازنشسته شدن به عنوان کشتی‌گیر تصمیم بگیرم. وقتی ‏این فرصت شغلی پیش آمد دیدم فرصتی عالی است که به جای چند ‏فعالیت مختلف برای تامین درآمد خانواده فقط یک کار انجام بدهم. ‏این کار سخت و زمان‌بری است ولی احساس می‌کنم رسالتم این ‏است که مربی‌گری کنم و دیگران را آموزش بدم. اینکه از دوران ‏کشتی‌ام برای الگو دادن به جوانها استفاده کنم. این بود که تصمیم ‏خودم را گرفتم. ولی هنوز هم وقتی فکر می‌کنم که دیگر قرار نیست ‏روی تشک بروم برایم حس عجیبی است. اما حالا وقتی وارد سالن ‏می‌شوم هیجان و انرژی‌ای پیدا می‌کنم که چند ماه پیش که هنوز ‏کشتی‌گیر بودم دیگر در خودم سراغ نداشتم”. ‏