به گزارش جهت پرس؛ رحمانیان در گفت‌وگو با یک رسانه اصلاح طلب پیش‌بینی می‌کند در ریاست جمهوری پزشکیان کمتر شاهد این قبیل سخنرانی‌ها باشیم. البته اضافه می‌کند که پزشکیان علاوه بر اینکه حوصله‌ی سخنرانی ندارد حوصله‌ی خواندن از روی نوشته‌ها هم ندارد که این ویژگی هم خوب و هم بد است.

مدیرمسئول روزنامه شرق تاکید می‌کند نشست خبری استثنای تمام توضیحاتش است چون آنجا دیگر محل مونولوگ نیست.

خبرنگار: روسای جمهور ایران معمولا در هر مراسمی و به هر بهانه‌ای تریبونی در اختیار دارند و صحبت می‌کنند. به نظر می‌آید تعداد و مقدار سخنرانی روسای جمهور در ایران زیاد است. به نظر شما اصلا نیازی به این همه حرف زدن هست؟

پاسخ شما در  سوالاتان مستتر است. پاسخ «نه» است. این مشکل در کشور ما مختص روسای قوا هم نیست. سایر افراد در مناطق مختلف کشور گو آنکه رسالتی تاریخی برای خودشان قائل هستند که در همه‌ی مکان‌ها و زمان‌ها و همه‌ی موضوعات اظهار نظر کنند.

تا جایی که من می‌دانم در نقاط دیگر مانند آمریکا این رفتار مرسوم نیست. در آمریکا رئیس جمهور یک سخنرانی سالانه در کنگره دارد و یک سخنرانی رادیویی هم زمانی که بودجه را به کنگره ارائه می‌دهد.

سخنرانی و سخن گفتن مقامات تعریف دارد. مثلا مقامات بانک مرکزی به ندرت حرف می‌زنند چون هر کلمه‌ی آن‌ها تاثیر عمیقی در وضعیت اقتصادی آن کشور می‌گذارد. منتهی در ایران گویی مقامات کار دیگری برای خودشان تعریف نکرده‌اند سخنرانی تعریف کرده‌اند.

در سخنرانی هم همانطور که دیده‌اید با یکدیگر حرف می‌زنند. این چیزی می‌گوید و آن یکی پاسخ می‌دهد. مردم هم این میان تاوانش را پس می‌دهند.

خبرنگار: چرا در ایران اینطور است؟ آیا تقاضایی وجود دارد؟

آدم‌ها کارهایی را که بلدند انجام می‌دهند این‌ها هم فقط سخنرانی بلدند. همین را هم انجام می‌دهند. کار کردن قدری سخت و نیازمند توانایی، برنامه ریزی و… است. کار سخت را انجام نمی‌دهند آسان را انجام می‌دهند.

خبرنگار: این سخنرانی‌ها در بعضی مراسم به نظر بخشی از پروتکل خاص آنجاست. اینطور است؟ آیا در قالب پروتکل‌ها نیازی به سخنرانی‌های طولانی‌ست؟

بله همینطور است مثلا رئیس دولت وقتی برای تقدیم بودجه به مجلس می‌رود یا در زمان برنامه‌ی پنج ساله سخنرانی می‌کند. اما قرار نیست در هر مراسمی و به هر بهانه‌ای رئیس جمهور و سایر مقامات حرف بزنند. مقامات نظامی را شما می‌بینید که راجع به مسائل سیاسی و نظامی صحبت می‌کنند. این در جاهای دیگر دنیا مرسوم نیست. هر کس بخواهد حرف بزند باید در حیطه‌ی کاری خود حرف بزند و مطالعه‌ای هم پیش از هر سخنرانی داشته باشد و نیز حتی‌الامکان متن را به صورت مکتوب همراه داشته باشد. خب اینجا اینطور نیست.

خبرنگار: نشست‌های خبری مورد استثنای این توضیحات است؟ 

تفاوت در مورد نشست خبری این است که دیگر مونولوگ نیست. پرسش و پاسخ است. پاسخ دادن به پرسش‌ها کار سختی ست که دوستان خیلی راغب به آن نیستند. سین جیم شدن را دوست ندارند. دوست دارند متکلم وحده باشند.

خبرنگار: باتوجه به خصوصیات خاص مسعود پزشکیان پیش‌بینی می‌کنید در دوران او سخنرانی‌های با طول و تفصیل و در همه جا و همه زمان ادامه خواهد داشت؟

آنطور که آقای پزشکیان نشان داده خیلی حوصله‌ی سخنرانی طولانی را ندارد و متاسفانه حوصله‌ی خواندن از روی نوشته را هم ندارد. بخشی‌اش خوب است و بخشی‌اش بد.

امیدوارم ایشان به کار بچسبد و اگر کاری کرد هم بیاید بگوید. همیشه روسای دولت کاری که در ذهنشان بوده را قبل از اجرا می‌گفتند. کاری که در ذهن است معلوم نیست عملی شود. آقای پزشکیان باید این را خودش بداند و به اطرافیانش هم یاد دهد.

ضرورت روشنگری و گزارش دادن به مردم واضح است. از کارهایی که انجام داده‌اند بیایند بگویند. اما یکسری کارها وظیفه‌ی دولت است لازم نیست هر اتفاقی می‌افتد را بلافاصله بیایند به عنوان دست‌آورد علم کنند. یکسری کارها باید روتین شود. روبان پاره کردن و کلنگ زدن به نظرم باید قدری مختصر شود.