حزب اللهی ها از منظر روان شناختی مدام در حال احیای اژانس شیشه ای هستند؛ از جامعه طلبکار هستند و از اینکه چرا جامعه به حرف انها نمی کند ، کلافه هستند ، دولت سوم روحانی و تاکید بر داشتن برنامه هم نتوانست کاری پیش ببرد و الان احتمالا خواهند گفت این حق جامعه است ، سوژه فکر حزب اللهی ها جمعی نیست به لحاظ روان شناختی انها فردی فکر می کنند ؛ یک فرد خوب و مومن و با اخلاق و پیدا کرده اند و فدا شدن برای اصلح و ادامه ماجرا …؛ پس از شکست می گویند ما به وظیفه خود عمل کردیم و نشد ….همین مقدار بی معنی و ساده انگاری شده و این چرخه باطل ادامه دارد و شخصیت اصلی آژانس شیشه ای در دل شهر و جامعه ای که او را نمی فهمد زیست می کند ؛ حال انکه خالق اثر آژانس شیشه ای خودش در سال نود و دو به حسن روحانی رای داده است !

انچه حزب اللهی ها اما نیاز دارند نه زیستن با شخصیت فیلم های حاتمی کیا بلکه زیستن با ایده های میر باقری است ، یا بهتر بگویم‌ درک سریال مختارنامه است ، تصرف قدرت و تشکیل دولت و حکومت ضرورت هایی دارد ، که باید درک شود ؛ اگر قصد قیام و برپایی حکومت ( شما بخوانید دولت ) را دارید باید ، سیاست بدانید بتوانید با خودی و غیر خودی ائتلاف کنید؛ باید بتوانید تحجرهایی که درون شما رشد کرده است را طرد کنید و از همه مهم تر باید جامعه را به اقناع کنید و عرف را جدی بگیرید ؛مختار در کوفه که شهر هزار سر و هزار قبیله بود تشکیل حکومت داد اما چطور حزب اللهی نمی توانند در مکان هایی که هزار برابر بهتر از شهر کوفه است
قدرت را تصرف کنند ؟

حزب اللهی ها هنوز در وضعیت روانی آژانس شیشه ای هستند؛ دوست ندارند دست از خلوص گرایی بر دارند و طرحی برای تکثیر فضیلت گرایی خود در سطح اجتماعی شکل دهند ، مختار برای برپایی حکومت حاضر شد با برخی از قاتلین امام خود هم تا مدتی کنار بیاد ، تا بتواند ایده هایی که از حضرت امیر یاد گرفته است را در صحنه اجتماعی برپا کند ؛ اما حزب اللهی ها هنوز به گشت ارشاد و فیلترینگ و برجام فکر می کنند و احساس می کنند داستان ناموسی است و انها مثل شخصیت حاج کاظم تک و تنها در شهری گرفتار شده اند

چرایی شکست را باید همین وضعیت فهمید ، برای برپایی دولت و حکومت باید زیرک بود باید ارزش ها و آرمان ها را در سیاست ورزی و در زندگی اجتماعی طلب کرد ؛ باید جامعه را جدی گرفت تا به سرنوشت حاج کاظم دچار نشد، سیاست محفلی گعده ای و خلوص گرایانه نیست محلی پر از تلاطم و کنش و واکنش است ، و شما نمی توانید به جامعه ایده ای را ابلاغ کنید

به امید روزی که به پیروزی فکر کنید