زهرا لایق حقیقی؛ روزهای سخت غزه شاید با کمی وجدان بیدار غربی‌ها کمی به آسانی گذر می‌کرد اما روز گذشته آمریکا در شورای امنیت سازمان ملل متحد رای 13 کشور را با یک نه به هوا داد. در جلسه شورای امنیت سازمان ملل متحد که بر سر آتش بس میان غزه و اسرائیل تشکیل شده بود از جنایات اسرائیل و کودک کوشی و کشتار غیر نظامیان سخن به عمل آمد و 13 کشور در سازمان ملل تصمیم برآن گرفتند که آتش بس این جنگ را به اسرائیل اعلام کنند و جان آن همه مردم بی‌گناه غزه را نجات دهند اما در دقایق پایانی رای گیری بعد از بی‌شرمی انگلیس که رای ممتنع داد آمریکا با رای منفی و استفاده از حق وتو نظرات آن 13 نفر را زیر پا گذاشت و رای به ادامه جنایات اسرائیل داد.

وتو

حق وتو در شورای امنیت سازمان ملل متحد حقی است که به ۵ عضو دائمی شورای امنیت سازمان ملل متحد یعنی ایالات متحده آمریکا، فرانسه، بریتانیا، روسیه (پیش از ۱۹۹۱ اتحاد جماهیر شوروی سوسیالیستی) و چین (پیش از ۱۹۷۱ تایوان) داده شده تا از تصویب هر پیش‌نویس در این شورا جلوگیری کنند. وتو، اصطلاحی در زبان لاتین به معنای «منع می‌کنم» است. این واژه برای لغو یکطرفه یک قانون به کار می‌رود و به این ترتیب وتو قدرت نامحدودی است که می‌تواند سبب جلوگیری از (جز مورد تصویب شده) تغییرات خاص شود. حق وتو براساس اندیشه برتری صلح بر عدالت در اختیار ۵ عضو دائم شورای امنیت قرار گرفته‌است.

استفاده حق وتو آمریکا در سازمان ملل

با وتوی پیش نویس قطعنامه فلسطین تعداد دفعاتی که آمریکا در تاریخ سازمان ملل از زمان تاسیس یعنی در سال 1945 از حق وتو استفاده کرده است به 88 بار رسید در حالی که اتحاد شوریه سابق یا همان روسیه کنونی 12 بار و چین پنج بار از این حق استفاده کردند و انگلیس و فرانسه به ترتیب 32 و 18 بار به استفاده از این حق متوسل شدند به این ترتیب آمار استفاده واشنگتن از این حق نشان می دهد که بیشترین سهم استفاده از این حق ادعایی را به خود اختصاص داده است.

آمریکا به عنوان عضو دائم شورای امنیت از زمان تاسیس سازمان ملل به منظور کمک به اسرائیل تا کنون 61 بار از حق وتو علیه قطعنامه هایی که به نفع فلسطین صادر شده استفاده کرده است و با این کار در اجرای تصمیمات بین المللی مربوط به قضیه فلسطین و پایان تنش عربی- اسرائیلی مانع تراشی کرده است.‎

در سال 1967 واشنگتن برای نخستین بار از حق وتو برای جلوگیری از صدور قطعنامه ای جهت برقراری آتش بس در جنگ ژوئن و عقب نشینی نیروهای درگیر تا خط آتش بس قبلی استفاده کرد و در سال 1973 نیز به طرحی درباره عقب نشینی اسرائیل از اراضی اشغالی سال 1967 اعتراض کرد.

در تاریخ 25 ژانویه سال 1967 آمریکا از حق وتو علیه قطعنامه ای که از سوی پاکستان، پاناما، تانزانیا و رومانی در روز 23 ژانویه ارائه شده بود، استفاده کرد در حالیکه در این قطعنامه بر حق ملت فلسطین برای تعیین سرنوشت خود در تشکیل دولت فلسطین مطابق با منشور سازمان ملل، ضرورت عقب نشینی از اراضی اشغالی مربوط به ژوئن سال 1967 و محکومیت تشکیل شهرک های یهودی در اراضی اشغالی تاکید شده بود.

آمریکا همچنین از حق وتو علیه قطعنامه ای که 25 کشور جهان سوم ارائه و طی آن خواستار خودداری صهیونیست ها از اجرای هر گونه اقداماتی علیه ساکنان عرب شده بودند، استفاده کرد.

در تاریخ 14 و 16 ژوئیه آمریکا قطعنامه ای در خصوص درخواست برچیدن دیوار حایل را که باعث از هم گسیختگی اراضی فلسطینی شده است، وتو کرد و همچنین قطعنامه دیگری در حمایت از «یاسر عرفات» رئیس سابق تشکیلات خودگردان به دنبال صدور دستور کنست برای رهایی از وی را باطل کرد.

آمریکا همچنین در سال 2004 قطعنامه محکومیت ترور شیخ «احمد یاسین» رهبر معنوی و موسس جنبش حماس را ناکام گذاشت و نیز در روز 5 اکتبر 2004 مانع تصویب قطعنامه ای در خصوص توقف تجاوزات علیه شمال نوار غزه شد.

واشنگتن در ادامه وتوی قطعنامه‌های فلسطینی همچنین قطعنامه شورای امنیت درباره درخواست آزادی «گلعاد شالیت» اسیر اسرائیلی در نزد مقاومت فلسطین در مقابل آزادی اسرای فلسطینی در بند زندان های رژیم اشغالگر و توقف محاصره و یورش به نوار غزه در تاریخ 13 جولای 2006 و نیز قطعنامه مربوط به تجاوز اسرائیل علیه لبنان را وتو کرد.

نگاه اهالی مجازی به وتو قطعنامه فلسطین توسط آمریکا

بعد از انتشار این خبر صدای تمام مردم بابت این اتفاق درآمد. مردم به این اتفاق و این بی وجدانی و کمک همه جانبه آمریکا به اسرائیل اعتراض کردند و در صفحات اکس(توییتر) خود در این خصوص مطالبی را منتشر کردند.