عطیه فکری – بر اساس وصیت نامه نوبل، جایزه صلح به شخصی اعطا می‌شود که در سال گذشته «بیشترین یا بهترین کار را برای برادری بین ملت‌ها، لغو یا کاهش ارتش‌های ثابت و حفظ و ارتقا صلح انجام داده باشد.» و قرار بر این بود که این جایزه توسط کمیته ای متشکل از پنج نفر به انتخاب پارلمان نروژ بدون جهت‌گیری‌های سیاسی و تنها در راستای ارتقای صلح جهانی اعطا شود.

اما با گذشت زمان جایزه صلح، از مسیر خود منحرف و وسیله ای شد در جهت تامین امیال سیاسی کشورهای غربی و فشار بر کشورهایی که غربی ها با آنها دشمنی دیرینه دارند. به طوری که دیگر این جایزه را نمی توان معتبر دانست؛ جایزه ای که غالبا به جنایتکاران سرشناس غربی دادند یا به خیانتکارانی در شرق که قبول کردند پیاده نظام غرب در معارضه با حریفان شرقی باشند. جایزه ای که بهتر است به جایزه سیاسی نوبل تغییر نام یابد. دلیل آن هم از تاریخچه زندگی افرادی که این جایزه به آنها اعطا شده،‌ نمایان است.

جایزه صلح برای دیکتاتورها و قاتلان!

در اینجا به طور مختصر از افراد جنایتکاری که باعث و بانی قتل عام جمعی و جنگ افروزی در کشورهای دیگر که موفق به دریافت این جایزه مسخره شدند، نام برده می‌شود.

«هنری کیسینجر» وزیر خارجه و مشاور امنیت ملی پیشین آمریکا در سال ۱۹۷۳ به دلیل «ایفای نقش در هدایت مذاکرات صلح و توقف جنگ بین آمریکا و ویتنام» جایزه صلح نوبل را دریافت کرد اما سابقه او مملو از خشونت علیه مردم کشورهای جنوب‌شرق آسیاست.

کیسینجر که در سال ۱۹۶۹ مشاور امنیت ملی «ریچارد نیکسون» بود، در بحبوحه جنگ سرد میان شوروی و آمریکا به رئیس‌جمهور وقت آمریکا توصیه کرد تا مناطق مرزی ویتنام، لائوس و کامبوج را با «بمباران فَرشی» هدف قرار دهد. طبق گزارش‌ها، این حملات باعث شد ده‌ها هزار نفر از غیرنظامیان کشته شوند.

آنگ سان سو چی (حامی جنایت علیه میلمانان در میانمار) در سال ۱۹۹۱ و به دلیل «مبارزه بدون خشونت برای دموکراسی و حقوق‌بشر» صاحب جایزه صلح نوبل شد.

با این حال، دولت تحت امر سوچی در میانمار در سال ۲۰۱۶ دست به کشتار مسلمانان «روهینگیا» در استان «راخین» این کشور زد که در آن حداقل ۱۰۰۰ نفر جان باختند و هزاران نفر مجبور به ترک خانه و کاشانه خود و فرار به بنگلادش شدند.

«مناخیم بگین» نخست‌وزیر سال‌های ۱۹۷۷ تا ۱۹۸۳ رژیم صهیونیستی نیز به دلیل «مذاکرات بر سر صلح بین اسرائیل و مصر در سال ۱۹۷۸» جایزه صلح نوبل را به همراه «انور سادات» رئیس‌جمهور پیشین مصر دریافت کرد.

نام بگین با جنایت «دیر یاسین» عجین شده است. قتل عام روستای دیر یاسین در غرب قدس توسط ۲ گروه صهیونیستی که یکی از آن‌ها به نام «اتسل» و به سرکردگی بگین بود، در نهم آوریل ۱۹۴۸ انجام شد و در آن حداقل ۲۵۰ فلسطینی به شهادت رسیدند.

سادات اما هنگامی که در کنار جمال عبدالناصر با رژیم صهیونیستی مبارزه می کرد، از ددیگاه غربی‌ها یک «جنگ‌طلب» بود اما بعد از سازش با صهیونیست‌ها «مرد صلح» لقب گرفت.

«اسحاق رابین» نخست‌وزیر اسبق رژیم صهیونیستی در سال ۱۹۹۴ به دلیل «تلاش برای ایجاد صلح در خاورمیانه» به همراه «شیمون پرز» رئیس و نخست‌وزیر پیشین این رژیم و «یاسر عرفات» رئیس پیشین سازمان آزادی‌بخش فلسطین و تشکیلات خودگردان فلسطین جایزه صلح نوبل گرفت.

رابین اما برخلاف نقش ادعایی درباره ایجاد صلح در منطقه، پایه‌گذار جنگ سوم اعراب و رژیم صهیونیستی و طراح حملات هوایی این رژیم به پایتخت‌های کشورهای عربی در سال ۱۹۶۷ بود.

پرز اما نقش اصلی را در کشتار غیرنظامیان در روستای «قانا» در جنوب لبنان ایفا کرد. کشتار قانا در ۱۸ آوریل ۱۹۹۶ رخ داد که در آن ارتش رژیم صهیونیستی مقر وابسته به سازمان ملل را ۸۰۰ غیرنظامی در آن پناه گرفته بودند، هدف قرار داد. در این حمله حداقل ۱۰۰ غیرنظامی به شهادت رسیدند و ده‌ها نفر دیگر مجروح شدند.

سرنوشت سادات به سراغ عرفات نیز آمد. این مقام فلسطینی تا زمانی‌که علیه اشغالگران صهیونیست مبارزه می‌کرد، به عنوان یک «تروریست» معرفی می‌شد، اما پس از سازش جایزه صلح نوبل گرفت.

شیرین عبادی ناحقوقدان ضدحقوق‌بشر و حالا فردی دیگر از خیانتکاران به مردم و کشور عزیزمان ایران به نام نرگس محمدی.

«شیرین عبادی» در سال ۲۰۰۳ و به دلیل آن‌چه «تلاش‌های او برای دموکراسی و حقوق‌بشر و تمرکز بر حقوق زنان و کودکان» خوانده شد، جایزه صلح نوبل را دریافت کرد.

عبادی بارها خواستار تحریم‌های حداکثری علیه ایران شده و بی‌توجه به فشارهای ظالمانه غرب علیه ایران که حتی شامل موارد بشردوستانه مانند داروی بیماران سرطانی و خاص می‌شود، از اقدامات رادیکال و حتی گروه‌های تجزیه‌طلب حمایت کرده است.

مرور روند واگذاری این جایزه نشان می دهد که هیات مدیره تعیین کننده برندگان، تمایل منفعلانه ای نسبت به آمریکا دارد؛ زیرا با وجود بیشترین ضربات این کشور به صلح و امنیت جهانی، تعداد زیادی از برندگان جایزه صلح نوبل، از سیاستمداران آمریکایی بوده اند و در مقابل هرگز هیچ فرد منتقد و معترضی که نسب به نظام های سیاسی آمریکا یا اروپا انتقاد کرده و علیه این نظامات فعالیت داشته، به عنوان برگزیده صلح نوبل معرفی نشده است.

نرگس محمدی کیست؟

نرگس محمدی همسر تقی رحمانی (از سران خارج نشین گروهک ملی مذهبی) و همکار شیرین عبادی در گروهکی موسوم به کانون مدافعان حقوق بشر است که مدتی هم در گروهک شورای ملی صلح فعال بود. همچنین حامی تحریم ایران بوده و با برخی گروهک های تروریست همکاری داشته است. همسرش نیز در پاریس، رابط برخی گروهک های نفاق با گروهک های تندرو تروریستی و همچنین سرویس اطلاعاتی فرانسه است.

محمدی در جریان فتنه سال ۱۳۸۸ و فعالیت‌های ضد حقوق بشری و مخالف و مغایر با منافع ملت ایران در کانون مدافعان حقوق بشر؛ کانونی که ریاست آن را شیرینی عبادی بر عهده داشت، ابتدا ممنوع الخروج و سپس در خرداد ۱۳۸۹ بازداشت شد. وی در خرداد ۱۴۰۰ نیز به اتهامات «تبلیغ علیه نظام»، «تحصن در دفتر زندان»، «تمرد از ریاست و مقامات زندان» و «تخریب شیشه‌ها» و «افترا» بار دیگر محکوم شد و به زندان افتاد.

آیا به راستی هیات اعطای جایزه صلح نوبل محمدی را می‌شناسد؟

کمیته نوبل مدعی شده است این جایزه را به خاطر مبارزات محمدی «علیه سرکوب زنان» و در راستای «ارتقای حقوق بشر و آزادی برای همه» به وی داده است. اما آیا به راستی اقدامات او در راستای ارتقای حقوق بشر و جایگاه زن بوده است؟ چه بسیار زنان ایرانی که حتی نام او به گوششان نرسیده است. محمدی آنقدر ناشناخته است که حتی رسانه های اروپایی، به جای عکس او، تصویر یک بازیگر ایرانی هم‌نام او را به عنوان برنده جایزه “صلح نوبل” منتشر کردند. اهدای جایزه صلح نوبل به فردی که طبق قوانین یک کشور مجرم و محکوم شناخته شده است و اکنون در زندان دوران محکومیت خود را می گذراند، جز سیاسی کردن مفهوم حقوق بشر و انجام اقدامی مداخله جویانه نام دیگری نمی توان بر آن گذاشت. کمیته نوبل با چنین تصمیمات ضدحقوق بشرانه‌ای که در مورد این جایزه می گیرد، نه تنها گامی برای ایجاد صلح در جهان برنداشته بلکه مفاهیم آرمانی و مقدس صلح، آزادی و انسان‌دوستی را نیز زیرسوال برده و خدشه‌دار کرده است.

واکنش کاربران شبکه‌های اجتماعی به نرگس محمدی!

کاربران شبکه‌های اجتماعی نسبت به اعطای جایزه صلح نول به نرگس محمدی که هم اکنون در زندان ایران دوران محکومیت خود را سپری می‌کند، بی‌تفاوت نبودند و واکنش‌های متفاوتی از خود نشان دادند.

برخی از کاربران مسیح علینژاد را سوژه کرده بودند که علارقم تمام کارشکنی‌ها و وطن فروشی‌هایی که کرده بود باز هم نتوانست جایزه صلح نوبل را از آن خود کند و حالت طنزآمیز این موضوع را مطرح می‌کردند.

کاربران دیگری ماجرای ناشناخته بودن نرگس محمدی در دنیا را سوژه توییت خود کرده بودند، به دلیل اینکه برخی از رسانه‌های خارجی او را با یکی از بازیگران زن داخلی بخاطر هم نام بودن اشتباه گرفته بودند، عموما نگاهی طنزگونه به این ماجرا داشتند.

اکثریت کاربران و فعالان رسانه‌ای به بُعد سیاسی این جایزه پرداخته بودند و در صفحات شخصی خود از آن به عنوان یک جایزه ضد حقوق بشری یا جایزه صهیونیستی یاد می‌کردند. جایزه‌ای که تا پیش از این با دستور مقامات آمریکایی و صهیونیستی در جهت اعداف آن‌ها به افراد داده می‌شد و ابدا به صلح و اقدامات بشر دوستانه مربوط نمی‌شد.