به گزارش جهت،قوه مجریه و مقننه قطعا دو قوه مهم در کشور ما محسوب شده که مسیر بسیاری از تصمیمات مهم کشوری از جاده آنها می‌گذرد؛ تاریخ سیاسی کشورمان هم به خوبی ثابت کرده که روسای مجالس کشورمان در زمان تصدی این پست و یا مدتی پس از آن عزم خود را برای رسیدن به پاستور جزم کرده‌ند؛ از همین رو نیز در تلاش برآمدیم تا ببینیم چه تعداد از این افراد شانس خود را برای تصدی این پست امتحان کرده و کدام یک از آنها موفق بوده‌اند.

وقتی تمام روسای مجلس برای رسیدن به پاستور صف می‌بندند
مرحوم آیت‌الله علی‌اکبر هاشمی رفسنجانی رئیس مجالس شورای اسلامی اول، دوم و سوم بود که توانست به ریاست جمهوری دوره‌های پنج و ششم جمهوری اسلامی نائل آید.

علی اکبر ناطق نوری هم که اکنون عضو حقیقی مجمع تشخیص مصلحت نظام محسوب می‌شود ریاست مجلس پنج را بر عهده داشت؛ او در سال ۱۳۷۶ برای تصدی ریاست دولت هفتم وارد رقابت شد؛ اما در نهایت نتیجه را به رئیس دولت اصلاحات واگذار کرد.

مهدی کروبی فعال اصلاح طلب هم رئیس مجلس ششم بود که در انتخابات سال ۸۸ شکست خورد و کرد آنچه نباید می کرد.

غلامعلی حداد عادل که امروز یکی از اعضای مجمع تشخیص مصلحت نظام محسوب می‌شود ریاست مجلس چهارم و هفتم شورای اسلامی را بر عهده داشت؛ او در انتخابات سال ۱۳۹۲ به همراه محمدباقر قالیباف و علی‌اکبر ولایتی در قالب یک ائتلاف به میدان آمد، اما در نهایت چهار روز پیش از انتخابات ریاست‌جمهوری به نفع اصولگرایان از نامزدی کناره‌گیری کرد.

علی لاریجانی هم که امروز مشاور مقام معظم رهبری و عضو مجمع تشخیص مصلحت نظام است عهده دار تصدی مجلس هشتم، نهم و دهم بوده است، علی لاریجانی در انتخابات نهمین دوره انتخابات ریاست جمهوری ایران که در سال ۱۳۸۴ برگزار شد شرکت کرد؛ اما در این انتخابات شکست خورد و در بین ۷ گزینه، در رتبه ششم قرار گرفت.

تا اینجای کار دیدیم که تقریبا بیشتر این افراد نتوانستند به موفقیتی در قالب ریاست جمهوری دست یابند اما چرا تمام روسای پارلمان کشورمان برای اخذ جایگاه ریاست جمهوری اقدام کردند؟

علت عطش رسیدن به پاستور در میان روسای مجلس چیست؟
عیسی چمبر عضو شورای مرکزی حزب ندای ایرانیان در گفت‌وگو با باشگاه خبرنگاران جوان در پاسخ به این سوال که علت عطش رسیدن به پاستور در میان روسای مجلس چیست؟ گفت: هر دو موقعیت یک موقعیت سیاسی کلان در نظام هستند و طبیعی است که بخواهند در آن موقعیت قرار بگیرند؛ زیرا فردی که درحوزه قانون گذاری بوده است، دست کم به مقتضیات قانون گذاری واقف است و می‌داند که ظرفیت‌های نظام کجاست؛ البته شاید حوزه اجرا با حوزه قانون گذاری متفاوت باشد و در حوزه اجرا محدودیت‌ها بسیار زیاد باشد.

حسین کنعانی مقدم دبیر کل حزب سبز هم در گفت‌وگو با باشگاه خبرنگاران جوان، در این باره گفت: متاسفانه برخی از سمت‌ها در جمهوری اسلامی سکوی پرتاب برای موقعیت‌های بالاتر هستند و ما باید این موضوع را قانونا حل کنیم و محدودیت‌هایی برای افرادی ایجاد شود که سال ها در مسئولیتی قرار داشتند، برای مثال کسی که رئیس مجلس است سال ها از قوه مقننه استفاده کرده است برای انتخابات آینده، در حالی که فردی که می‌خواهند به تنهایی نامزد انتخابات شود هیچ کدام از این موقعیت‌ها را در اختیار ندارد.

محمد حسن قدیری ابیانه سفیر اسبق کشورمان هم در این باره بیان کرد: افرادی که در مجلس هستند به محدودیت اختیارات خود و محدودیت تاثیرگذاری خودشان واقف هستند و به سبب ریاست‌شان به مسائل کشور هم اشراف پیدا می‌کنند، زیرا در مجلس به خصوص در کمیسیون‌های تخصصی مسائل مختلف بررسی می‌شود، بنابراین طبیعی است که فردی که رئیس مجلس می شود بخواهد نامزد ریاست جمهوری هم شود.

و مردمی که کم‌تر اقبال نشان دادند
با این حال اما چرا مردم ما کم‌تر به این روسای مجلس برای ریاست جمهوری اقبال کمی نشان داده اند و آنها را برای تصدی پست ریاست جمهوری انتخاب نکردند؟

عیس چمبر فعال سیاسی اصلاح طلب دراین باره گفته است: شاید آن چه که مردم در انتخابات به دنبال آن هستند تغییر باشد؛ اما مردم معتقدند کسی که در مجلس قرار دارد چندان نمی‌تواند منادی تغییر در مناسبات سیاسی باشد؛ البته به نظر من می تواند زیرا اختیاراتش متفاوت است و ممکن است اصلا نگاه مجلس به حوزه اجرا متفاوت باشد، کمااینکه الان هم شاهد این تفاوت هستیم.

حسین کنعانی مقدم فعال سیاسی اصولگرا هم در این باره گفت: رئیس مجلس صرفا یک نماینده است و بنا به آرای درون مجلس تبدیل به رئیس قوه می‌شود و او شاید صرفا در شهر خودش رای داشته باشد و بعید است که در سطح ملی رای داشته باشد؛ با این حال ممکن است که خودش معتقد باشد که در سطح ملی هم این رای را دارد.

با این حال می‌توان گفت که فرضیه پل مجلس مستقیم تا پاستور چندان حقیقت نداشته بلکه چه بسا باعث ریزش آرای نامزدها باشد؛ نامزدهایی که تاریخ نشان داده به دنبال پاستور هستند؛ آن هم از طریق بهارستان.