به گزارش جهت، کمتر از چهار ماه دیگر تا انتخابات ریاست جمهوری باقی است و همچنان جریان‌های سیاسی درگیر ایجاد سازوکار تشکیلاتی و فهرست بلند نامزدهای خود هستند. اصلاح‌طلبان که در این دوره با سبد ناکامی‌های دولت حسن روحانی، بدنه اجتماعی خود را از دست دادند دچار چنددستگی شدند. گروهی بر این نظر هستند که باید مدتی از عرصه سیاسی دور ماند، گروهی همچون حزب اتحاد ملت مشارکت مشروط و اجتناب از نامزد اجاره‌ای را مطرح می‌کنند و گروه دیگر حول حزب کارگزاران سازندگی بر این نظر هستند که باید همچنان و به هر قیمتی باید در عرصه ماند.

اختلاف‌های ایدئولوژیک در اصلاح‌طلبان و قطاری از نامزدهای احتمالی
علاوه بر این، اصلاح‌طلبان حول نامزدهای انتخابات و نقطه نظرات ایدئولوژیک نیز اختلاف دارند. احزاب اصلاح‌طلب هر کدام نامزدهایی خاص را معرفی می‌کنند. در حزب کارگزاران سازندگی نام‌های جهانگیری، ظریف و هاشمی بیشتر از دیگران به گوش می‌رسد. حزب ندای ایرانیان، صادق خرازی دبیر کل این حزب، حزب اعتماد ملی محمدعلی افشانی شهردار سابق تهران، مسعود سلطانی فر وزیر ورزش و الیاس حضرتی قائم‌مقام این حزب، حزب مردم‌سالاری نیز کواکبیان دبیر حزب مردم‌سالاری را از نامزدهای انتخابات 1400 معرفی کردند. این در حالی است که نام‌های دیگری چون زنگنه، بی‌طرف، همتی، اردکانیان نیز از سوی اصلاح‌طلبان شنیده می‌شود؛ به‌تازگی هم محسن رهامی اعلام کرده است قصد حضور در انتخابات 1400 را دارد. مجید محتشمی عضو جبهه اصلاح‌طلبان نیز گفته است که پزشکیان و عارف تمایل خود را برای نامزدی اعلام کردند. هرچند عارف خیلی پیش‌ازاین از قصد خود برای حضور در انتخابات رونمایی کرده بود و حتی برخی استعفای او از ریاست شورای عالی سیاست‌گذاری را در همین راستا ارزیابی کردند اما خبر تمایل پزشکیان به نامزدی در انتخابات ریاست جمهوری تازه است.

خلق جبهه جدید با بهزاد نبوی
به‌موازات این رویه وحدت‌شکن، اما تشکیل نهاد اجماع ساز اصلاح‌طلبان با نام جدید «جبهه اصلاح‌طلبان ایران» که بی‌شباهت به شورای عالی سیاست‌گذاری اصلاح‌طلبان نیست در بوق و کرنا می‌شود. این جبهه 46 نفره که شامل نمایندگان 31 حزب اصلاح‌طلب به اضافه 15 عضو حقیقی می‌شوند،26 بهمن نخستین جلسه خود را برگزار کرد و بهزاد نبوی را به عنوان رئیس سنی و موقت خود برگزید. ولی بررسی این جبهه نشان از جای خالی موسوی لاری، معین و عبدالله نوری در آن است. نبود عارف در این تشکل، شاید به دلیل تمایل او برای نامزدی توجیه شده باشد اما شخصیت‌های فوق کسانی هستند که هر کدام در جریان اصلاحات وزنی دارند و نبودشان به اختلاف‌نظر تعبیر می‌شود.
بااین‌حال، قصد اصلاح‌طلبان از تأسیس این جبهه این است که بتوانند صداهای متکثر درون اصلاحات را یک‌کاسه کنند و یک نام واحد به‌عنوان نامزد اصلاح‌طلب در 1400 را معرفی کنند، قصدی که به نظر می‌رسد با توجه به فهرست مطول نامزدها دور از ذهن باشد. هرچند آن‌ها پیش از این، در انتخابات 92 و 96 توانستند رویه وحدت ساز را به‌خوبی به کار گیرند اما تجربه ناکامی انتخابات 88 و 84 با حضور نامزدهای متکثر هنوز پیش روست. بررسی شرایط موجود و سرخوردگی‌ بدنه اجتماعی اصلاحات شرایطی چون انتخابات نهم ریاست جمهوری در سال 84 را به ذهن متبادر می‌کند، سالی که اصلاح‌طلبان با حضور چند تکه در انتخابات، راه به‌جایی نبردند.

اصلاح‌طلبان در 1400 عدالت‌خواه می‌شوند؟
ورای این‌ها، این روزها گروهی از حلقه مفقوده عدالت در اصلاحات سخن می‌گویند و گروهی دیگر چون عباس عبدی عدالت را تله‌ای برای اصلاحات می‌دانند، کارگزارانی‌ها هم از اولویت تکنوکراسی و اقتدارگرایی حرف می‌زنند تا حجاریان آن‌ها را به چوب عقد اخوت با نظامیان شماتت کند و از وجوب سوسیال دموکراسی سخن براند. این اختلافات در کنار اختلاف عمیق میان طیف راست اصلاحات حول کارگزاران سازندگی با طیف چپ حول حزب اتحاد ملت، چشم‌انداز آرایشی متشتت و پراکنده از اصلاح‌طلبان را ترسیم می‌کند که وحدت را رویای دورودراز این جریان می‌نمایاند.