عبدالباری عطوان تحلیلگر برجسته جهان عرب و سردبیر روزنامه عربی الرای الیوم چاپ لندن؛در سرمقاله امروز خود با عنوان«آمریکا تصمیمی “تکان دهنده” می گیرد تا “به طور ناگهانی” سیستم های دفاعی خود را از عربستان سعودی ، عراق ، کشورهای حاشیه خلیج فارس و اردن پس بگیرد … چه خبر؟ و چرا حالا؟ و چه گزینه هایی وجود دارد؟» نوشت:

ناگهان و در زمانی که قدرت موشکی ایران و هم پیمانانش در منطقه به ویژه در خلیج فارس در حال افزایش است، روزنامه وال استریت ژورنال آمریکا اعلام کرد که وزارت دفاع این کشور(پنتاگون) کاهش تعداد سامانه‌های دفاعی خود در منطقه و مشخصا در عربستان، عراق، اردن و کویت را از اول ژوئن آغاز کرده است. وزارت دفاع آمریکا “نیز این خبر را تأیید و آن را اینگونه توجیه کرد که با هدف نگهداری و تعمیر سامانه‌ها انجام می‌شود اما این دروغ محض است. معمولا مهندسان و کارشناسان برای تعمیر این سامانه‌ها به اماکنی که در آنجا قرار دارند فرستاده می‌شوند نه برعکس.”

از آن جایی که عربستان در معرض حملات موشکی انصارالله یمن قرار دارد، لوید آستین، وزیر دفاع آمریکا با محمد بن سلمان، ولیعهد عربستان تماس گرفت و این تصمیم شوک برانگیز را به او اطلاع داد. هیچ واکنش علنی از سوی عربستان در برابر این اقدام غافلگیرکننده صادر نشد؛ اقدامی که از سوی دولت دموکراتی اتخاذ شد که دوستی عمیقی با ریاض که تمام امکاناتش را در اختیار دونالد ترامپ، رئیس جمهور شکست خورده و داماد یهودی‌اش جارد کوشنر قرار داد، ندارد.

آمریکا سامانه‌های موشکی پاتریوت و سامانه موشکی “تاد” را در دوره دونالد ترامپ برای حمایت از عربستان در برابر موشک‌های انصارالله که تاسیسات نفتی عربستان در بقیق و خریص و پیش از آن تأسیسات آرامکو در بندر جده و جیزان و خط لوله‌ها از خلیج ارس تا بندر ینبع را هدف قرار داد و نیز برای مقابله با حمله موشکی احتمالی ایران و احتمال جنگ مستقیم فرستاد.

مسئله جالب توجه این است که تصمیم خارج کردن این سامانه‌ها بعد از شکست سامانه گنبد آهنین طی جنگ اخیر غزه که پیشرفته‌ترین نسخه سامانه‌های پاتریوت است و اعلام خروج تمام نیروهای آمریکایی از افغانستان در سپتامبر صورت می‌گیرد.

این تصمیم غافلگیرکننده آمریکا بیانگر چهار حقیقت اصلی است:

اول، اعتراف آمریکا به شکست در تمام جنگ‌ها در عراق، سوریه، خلیج فارس، افغانستان و یمن و تصمیم برای کاهش خسارت‌ها و نجات خود و پول‌هایش از جنگ‌های بیهوده پایان ناپذیر.

دوم توجه به منطقه شرق آسیا و مشخصا چین که بزرگترین خطر موجودیتی برای منافع آمریکا و نفوذش و مهم‌ترین هم پیمانانش در این منطقه حساس است. منظور ما ژاپن، کره جنوبی، فیلیپین، تایوان، استرالیا و سایرین است.

سوم این که نمی‌توان به آمریکا به عنوان یک هم پیمان قوی اعتماد کرد زیرا زمانی که منافعش در معرض تهدید قرار می‌گیرد یا اولویت‌ها و استراتژی‌های دفاعی و منافع اقتصادی‌اش تغییر می‌کند دوستانش را رها می‌کند.

چهارم و در نهایت این که جنگ‌های آتی از نوع سایبری و از طریق پهپادها خواهد بود. این به این معناست که سامانه‌های دفاعی کلاسیک قدیمی و نامناسب هستند و باید آن‌ها را کنار گذاشت و با سامانه‌هایی عوض کرد که با تحول جدید متناسب باشند.

جو بایدن، رئیس جمهور آمریکا تصمیم گرفته تا از خاورمیانه عقب نشینی کند و برای هم پیمانانش از اعراب و اسرائیل تنها یک گزینه می‌ماند و آن اینکه با دست خودشان و با کمترین کمک از سوی آمریکا قدرت را در سینی‌ای از طلا به ایران و محور مقاومت واگذار کرده و تسلیم شوند؛ درست مثل کاری که جورج بوش پسر با حمله به عراق و حمایت اعراب کرد.”