به گزارش جهت، حسن روحانی، رئیس دولت جمهوری اسلامی ایران در جلسه 30 مهر ماه هیئت دولت، سخنانی را ایراد کرد که مانند همیشه بسیاری را متعجب ساخت. البته بایدها و نبایدهایی که همیشه در سخنرانی‌های رئیس‌جمهور بیان می‌شوند و متوجه خود او و دولت هستند دیگر تعجبی ندارند. آنچه که عجیب است، گزاره‌های بسیار روشنی است که صحبت‌های رئیس دولت را نقض می‌کنند. همچنین صحبت‌ها و فعالیت‌هایی که در تناقض با سخنان شخص آقای روحانی است و مدت زیادی هم از آنها نگذشته است.
حسن روحانی در جلسه هیئت دولت اذعان داشت که «ما باید خادم مردم باشیم و کاری را انجام دهیم که مردم می‌خواهند». این جمله در حالی بیان شده است که مشکلات اقتصادی گریبان‌گیر تمام مردم جامعه شده‌است اما دولت هیچ نظارتی بر بازار سرمایه، طلا و ارز ندارد و هرروز شاهد نوسانات ناگهانی قیمت‌ها هستیم. آیا مردم چیزی غیر از ثبات اقتصاد کشور را طلب کرده‌اند که آقای روحانی می‌گویند باید کاری را انجام دهیم که مردم می‌خواهند؟
وی در ادامه سخنانش گفت: « ما دو دست بیشتر نداریم. یک دستمان با تحریم‌ها مبارزه می‌کند و دست دیگرمان، با کرونا». پرسشی که در مورد این جمله عنوان می‌شود آن است که آیا ایشان خودشان را به تنهایی، تمام دولت فرض کرده‌اند؟
هر وزارتخانه بازویی برای دولت به حساب می‌آید. وزارتخانههایی که وظایف آنها از قبل مشخص شده‌است. مبارزه با اپیدمی کرونا وظیفه وزارت بهداشت و وزارتخانههایی است که باید فعالیت خود را با دستورات وزارت بهداشت و ستاد ملی کرونا تطبیق دهند. مبارزه با تحریم‌ها هم در هر زمینه‌ای مربوط به وزارتخانه همان بخش است. اگر تحریم اقتصادی است، وزارت اقتصاد، اگر نظامی است، وزارت دفاع و الی آخر.
اینکه دولت تمام فعالیت‌های خود را به بهانه تحریم و کرونا تعطیل کند و بقیه بخش‌ها را به حال خود رها کند و هیچ نگاهی هم به توان داخلی نداشته باشد، نشان‌دهنده آن است که اعضای کابینه و شخص رئیس‌جمهور کماکان پس از 7 سال فعالیت، از وظایف خود مطلع نیستند.
ضمنا باید این نکته را هم به آقای رئیس جمهور یادآوری نمود که مردم فراموش نکردند که زمانی هم که کرونا نبود هم دولت عملکرد قابل دفاعی نداشت و افزایش سرسام آور کالا و ارز که امروز به اوج خود رسیده نتیجه عملکرد دولت در 7 سال گذشته است نه بیماری که تنها 10 ماه است به کشور آمده.
آقای روحانی در صحبت‌هایش اشاره به وحدت و یکپارچگی میان تمام دستگاه‌ها کرد و گفت: «ما باید از جنجال‌ها و حاشیه‌ها بپرهیزیم. با وحدت، اتحاد، یکپارچگی، هم‌دلی و هم‌افزایی می‌توانیم مشکلات را حل کنیم». این در حالی است که صحبت‌های اخیر رئیس‌جمهور منشا اختلافات و حاشیه‌ها بوده است. وی مدتی قبل، پس از دیدار رئیس‌مجلس از بیمارستان امام خمینی(ره) و تعطیل کردن جلسه سران سه قوه، در جلسه هیئت دولت گفت: «ما باید بر اساس عقل و شرع تصمیم بگیریم. اینکه کسی در وسط سیل بایستد، خب آب او را با خود می‌برد. یا کسی که زمان زلزله زیر سقف بماند، آوار بر سرش می‌ریزد». آقای روحانی که برای تبرئه خودش از قصور در مورد تعطیل کردن جلسه سران قوا این صحبت‌ها را کرد، کار پرستاران و مسئولینی که با تمام وجود در میدان مبارزه با کرونا هستند، یا نیروهای نظامی که در مرزها از امنیت کشور دفاع می‌کنند، یا آتش‌نشانانی که با دل و جان برای نجات جان و مال مردم خود را به دل آتش می‌زنند را تلویحا بی‌عقلی خواند.
همچنین درست زمانی که مقامات آمریکایی از آمدن ایران پای میز مذاکره صحبت کردند، آقای روحانی در سخنانی به مناسبت شهادت امام حسن مجتبی علیه‌السلام در جمع هیئت دولت گفت: «ما باید از امام حسن مجتبی صلح را یاد بگیریم که گفتند من وقتی دیدم مردم صلح می‌خواهند، صلح کردم». در حالی که همه مردم ایران نتیجه برجام و مذاکرات قبلی را به چشم دیده‌اند و می‌دانند که آمریکا طرف مذاکره قابل اعتمادی نیست.
علاوه بر این جناب رئیس‌جمهور چگونه انتظار دارد تمام دستگاه‌ها با یکدیگر یکپارچه عمل کنند، وقتی که خودش باعث تفرقه می‌شود و حتی در دولت خودش هم یکپارچگی وجود ندارد؟ یکپارچگی چطور بوجود می‌آید وقتی که دولت یک میلیارد یورو از بودجه‌ای که قرار بوده به وزارت بهداشت برای مقابله با کرونا پرداخت کند را به آنها نمی‌دهد و بعدا خبر اختصاص بخشی از آن برای توسعه دانشکده پزشکی دانشگاه شهید بهشتی توسط آقای نوبخت در رسانه‌ها بازتاب می‌یابد.
