سعید خضاب، کارشناس مسائل سیاسی، با بررسی مسئله توافق آتشبس بین فلسطین و رژزیم صهیونیستی در یادداشت خود نوشت:
توافق آتشبس، با فرمول پیشنهادی مصر، بیش از هر زمان دیگری نزدیک و جدی شده است.
هم حماس و هم اسرائیل، در مذاکرات جاری در قاهره «کوتاه آمدن»هایی داشته‌اند، اما با وزنهای بسیار مختلف. حماس امتیازات جزئی تاکتیکی داده و اسرائیل امتیازات بسیار بزرگ راهبردی.
توافق روی میز، به شدت به خواست حماس و مقاومت نزدیک، و از خواست‌های اسرائیل دور است. این را از مواضع وزرای اسرائیلی می‌توان فهمید:
اسموتریچ، وزیر دارایی اسرائیل، این توافق را «بلند کردن پرچم سفید» خوانده است.
استروک، وزیر وطن‌گزینی و ماموریت‌های ملی اسرائیل، گفته این توافق «در سطل زباله ریختن تمام دستاوردهای اسرائیل طی این جنگ» است.
اما جالب‌تر از این دو، موضع بن‌گویر، وزیر امنیت داخلی اسرائیل، است. او امروز این توافق را «غیرمسئولانه» خوانده و گفته: «امیدوارم نخست‌وزیر به تعهداتی که هفته پیش [درباره امضا نکردن چنین توافقی] به من داد پایبند بماند. و او خودش خوب می‌داند هزینهٔ وفادار نماندن به آن تعهدات چیست!»
چرا اسرائیل اینقدر مجبور به کوتاه آمدن شده؟
دلیل این موضوع به جلسه اخیر وزیر دفاع، رئیس ستاد مشترک ارتش، رئیس موساد و رئیس شین‌بت برمی‌گردد.
این چهار تن که بیش از هر کس از جزئیات توانمندی مقاومت، اینکه روی زمین شکست نخورده، اینکه حتی حکومت غیرنظامی حماس نابودنشده و اینکه با حمله به رفح هم به هیچ یک از اهداف جنگ نخواهند رسید مطلع‌اند.
به گزارش یدیعوت احرونوت، این چهار تن در آن جلسه «بر ضرورت دادن امتیاز» تاکید کرده‌اند و پیشرفت فعلی در مذاکرات در پی این قضیه رخ داده است. بدون هیچ شعاری، بیش از هر وقت دیگر به شکست دشمن نزدیک شده‌ایم.
شکست اسرائیل لزوما به معنای پیروزی مقاومت است؟
اما در نگاهی واقع‌بینانه باید گفت هرچند این ماجرا از جهاتی و در سطوح مهمی به معنای شکست اسرائیل است، اما الزاما به معنای پیروزی مقاومت نیست. پیروز نشدن طرف مهاجم در چنین جنگی به معنای شکست اوست، اما طرف مدافع گرچه از این حیث پیروز شده اما در هر حال هزینه‌های بسیار سنگینی پرداخته و اساسا 7 اکتبر را برای دستیابی به اهدافی طراحی کرده بود. اگر آن اهداف محقق نشود، نمی‌توان از «پیروزی کامل» مقاومت نیز سخن گفت.
البته بخشی از آن اهداف تا همینجا نیز تحقق یافته، اما تحقق همۀ آنها مرهون جزئیات توافق آتشبس است که فعلان نمی‌توان دربارۀ آن نظر قطعی داد. باید منتظر ماند، هرچند امید به پیروزی بیش از هر زمان دیگری است.
