بعد از آنکه قطر در رقابت با آمریکا و چند کشور آسیایی توانست میزبانی جام‌جهانی را برنده شود فشارها علیه این کشور نیز آغاز شد. ابتدا اتهام مالی دستاویز حمله رسانه‌ای به شیخ‌نشینان دوحه زده شد و به‌مرور اتهامات حقوق بشری نیز به آن افزوده شد. طی چند سال اخیر بارها این گزاره را در رسانه‌های مختلف شنیده‌ایم که قطر حقوق کارگران مهاجری را که برای ساخت پروژه‌های عمرانی مرتبط با جام‌جهانی به این کشور آمده‌اند، رعایت نمی‌کند.

علی‌رغم تمام فشارهای بین‌المللی، قطر به مسیر مورد نظر خود در برگزاری جام‌جهانی ادامه داده و رفتارهای مخرب علیه فرهنگ خود همچون پوشش نامناسب و فروش مشروب را محدود کرده است. این سیاست‌ها اگرچه فشارهای رسانه‌ای علیه دوحه را در پی داشته اما نتوانسته به تعامل این کشور با فیفا آسیب بزند. این امر نشان‌دهنده این است که قطر اهرم قدرتی قوی‌تر از فشارهای رسانه‌ای در دست دارد.

فشار رسانه‌ای که اکنون قطر تجربه می‌کند را سال‌هاست از سوی جبهه رسانه‌ای ضدایرانی علیه کشورمان شاهد هستیم. این فشار درمورد ایران اما درنهایت کارکردهای امنیتی هم دارد. نمونه آن را در ماجرای فوت مهسا امینی شاهدیم که چگونه ادعاهای حقوق‌بشری علیه کشورمان به کمک میدان اغتشاشات آمده و رسانه‌های معاند با دستاویز قرار دادن آن درپی توجیه جنایت خیابانی علیه مردم هستند. پیوند خوردن فشارهای بین‌المللی به مسائل امنیتی نشان می‌دهد ایران زمانی می‌تواند این هجمه‌های رسانه‌ای را خنثی کند که در بعد امنیتی اهرم‌های قوی در اختیار داشته و طراحی میدانی جبهه معاندین را خنثی کند.

در چند روز اخیر و در آستانه جام‌جهانی قطر شاهد یک اتفاق ویژه بودیم و آن، ممانعت دولت قطر از ورود خبرنگاران رسانه‌های تروریستی ضدایرانی به خاک این کشور بود. تلویزیون سعودی اینترنشنال، رسانه‌ای بود که قطر مانع از ورود خبرنگاران مروج خشونت و تروریسم آن به دوحه برای پوشش اخبار جام‌جهانی شد. این اتفاق و همچنین هشدارهای مکرر ایران درباره لزوم برخورد جدی با فعالیت‌های خشونت‌طلبانه و تجزیه‌طلبانه رسانه‌های فارسی‌زبان ایران‌ستیز باعث شد شبکه‌ای مثل بی‌بی‌سی فارسی هم در تصمیم خود برای فرستادن خبرنگار به دوحه صرف‌نظر کرده و دلیل مأمور نکردن خبرنگاران خود برای حضور در مسابقات جام‌جهانی را «ملاحظات امنیتی» عنوان کند.

مساله‌ای که البته در فضای رسانه‌ها و افکار عمومی داخل کشور بیش از هرچیز تحت‌تاثیر ترس رسانه‌های تجزیه‌طلب از احتمال برخورد از سوی ایران عنوان شد.  اما ریشه این ارتباطات خوب موجود میان ایران و قطر را باید در چند سال قبل جست‌وجو کرد.