نشست خبری فیلم سینمایی «سرهنگ ثریا» به کارگردانی لیلی عاج شامگاه 14 بهمن ماه در پردیس سینمایی ملت برگزار شد. در این نشست خبری لیلی عاج کارگردان، جلیل شعبانی تهیه‌کننده، علیرضا برازنده مدیر فیلمبرداری، بابک پناهی طراح صحنه، بهزاد عبدی آهنگساز، آرش قاسمی صداگذار و مهرناز اکبری طراح لباس حضور داشتند.

سرهنگ ثریا چگونه سوژه یک فیلم شد؟

لیلی عاج درباره انتخاب سوژه فیلم گفت: سال 99 از طرف مرکز هنرهای نمایشی برای چاپ کتاب دعوت شده بودم. بچه گیلان غرب هستم و پدر بزرگم عضو گروه مرصاد بود به همین دلیل از کودکی می‌خواستم آن را بنویسم. همان‌طور که درباره سازمان مجاهدین جستجو می‌کردم تصویری از مادری کنار سیم خوار دارها دیدم که بسیار تاثیر‌گذار بود. کم کم مراحل تحقیق را انجام دادم و با ثریا عبداللهی نازنین که یکی از مادرها بود آشنا شدم و فیلم سرهنگ ثریا شکل گرفت.

عاج در پاسخ به سوالی درباره اینکه فیلمش را جهانی میکند یا خیر، گفت: فکر می‌کنم وقتی کلیدواژه‌های شما فرزند و مادر و انتظار است فراجهانی صحبت می‌کنید و قطعا می‌تواند کارتان جهانی شود. اگرچه هنوز به نشر بین المللی فکر نکردیم.

عاج درباره اینکه چرا دوربین او به آن طرف اردوگاه اشرف نرفته است گفت: انتخاب من این بود که دوربین ما این سوی ماجراهای اشرف را روایت کند چون قصه ثریا و مادران بود.‌

او درباره مستندهایی که در این موضوع ساخته شده است گفت: واقعیت این است هر آن چیزی که درباره کمپ آزادی باشد را دیده‌ام. مستند دخترم سمیه را دیده‌ام‌. شباهت ناصر روغنگیر با آن کاراکتر اتفاقی است.

حضور خانواده های اعضای سازمان منافقین در این نشست

کارگردان فیلم «سرهنگ ثریا» با اشاره به حضور تعدادی از خانواده‌های اعضای سازمان منافقین در این نشست خبری این فیلم، گفت: اینجا مادری هست که ۴۰ سال است، پسرش اسیر فرقه رجوی است و من در این مدت مهمان او و دیگر مادران بودم که خیلی وقتها برایم غذا درست می‌کردند اما امروز من میزبان آنها هستم و از شما درخواست می‌کنم که آنها را تشویق کنید.

مادری که فیلم بر اساس شخصیت او روایت شد

در ادامه نشست خبری ثریا عبداللهی که فیلم براساس شخصیت او روایت شده به جایگاه آمد و گفت: من مادر امیر حسن زاده هستم که سال ۱۳۸۱ در ترکیه ربوده شد و ۲۱ سال است از او خبری ندارم.

او با قدردانی از زحمات لیلی عاج گفت: ما ۴ سال در آن منطقه، پشت کمپ اشرف بودیم و تمام تصاویری که داشتیم در اختیار گروه قرار دادیم. 

این مادر از ژاله صامتی قدردانی ویژه کرد که با توجه به مادر بودن خودش، به خوبی حس مادران چشم انتظار را منتقل کرد.

عبدالهی اضافه کرد: احساس می‌کنم دوباره متولد شدم چون ۱۱ سال است که درد خانواده ها در خفا مانده است. من از طرف تمام خانواده‌ها تشکر می‌کنم، چون آن چیزی را خلق کردید که ما در آنجا بودیم.

شباهت این فیلم با مستند های مشابه

وی در پاسخ به سوالی درباره اینکه آیا از فیلم‌های مستندی که در این باره ساخته شده است برداشتی داشته یا خیر گفت: از مستندها برداشتی نداشتم چون اشک و آه مادران درام کافی را به من میداد و از آن مستندها فقط اطلاعات جغرافیایی و مکانی و … می‌گرفتم.‌ 

عاج در پاسخ به سوال دیگری گفت: من یک سوژه زنانه ملتهب دیدم که درام داشت و ترغیب شدم به عنوان اولین فیلم آن را بسازم. حداقل فایده‌ای که این فیلم دارد، این است که سفید‌سازی پرونده فرقه رجویه و مجاهدین را باور نکنیم.

این کارگردان درباره شباهت فیلمش با مستند «دخترم سمیه» نیز گفت: من این مستند و هرآنچه را درباره کمپ آزادی بوده دیدم ولی اگر شباهتی درباره یک شخصیت خاص بوده، اتفاقی بوده است.

او در پاسخ به سوال دیگری درباره ارتباط پایان بندی فیلم و اتفاقات اخیر با کلیت داستان گفت: این تصاویر پایانی فقط برای بیان فعالیت کنونی این فرقه است. مثل اینکه من فیلمی درباره قبیله‌ای در آفریقا می‌سازم و شما از من می‌پرسید آنها اکنون چه می‌کنند. بخش پایانی فقط برای بیان فعالیت این روزهای این موجودات بود.

عاج در پایان درباره بازی ژاله صامتی گفت: صامتی اولین و آخرین انتخاب من بود دنبال یک مادر ایرانی میگشتم که وقتی راه میرود احساس یک مادر ایرانی را داشته باشیم.‌ او بسیار همدل بود؛  نه تنها یک بازیگر درجه یک است، بلکه انسان فوق العاده‌ای است.