به گزارش جهت پرس؛ رسانه‌های جریان ساز غربی با استفاده از الگو‌های جنسیت زده سعی می‌کنند تا زنان مسلمان و عرب را به تصویر بکشند و هدفشان از این کار ارائه یک تصویر عجیب‌وغریب، بی‌منطق، مستبد و عقب‌مانده از مذهب اسلام و جوامع خاورمیانه است.

این روایت‌های تصویری از طریق یک چشم‌انداز غرب گرایانه ارائه می‌شوند؛ راهی برای معرفی فرهنگ‌ها و اعتقادات دیگر که تنها به اختلاف ذاتی بین «ما» و «آن‌ها» دامن می‌زند. این قبیل اقدامات به کلیشه‌هایی که اسلام را به‌عنوان یک «غیر تهدیدکننده» معرفی می‌کنند و زنان مسلمان را به صورت «بیگانه و غیرخودی» توصیف می‌کنند دامن می‌زنند.

شرق‌شناسی، به گفته ادوارد سعید در کتابش به نام شرق‌شناسی، مکانیسم جعل شرق یا «راهی است برای کنار آمدن با شرق که مبتنی بر جایگاه ویژه شرق در تجربه غربی اروپایی است.» این امر مبتنی بر نمایش فرهنگی شرق توسط غرب است که حاوی یک نگاه نژادپرستانه به دنیا است و شرق را به‌مثابه فرهنگ اساساً پست‌تری نسبت به سنت غربی در نظر می‌گیرد.

توجه رسانه‌ها به نمایش و توصیف مسلمان‌ها و اعراب عمدتاً مبتنی بر زنان، به‌ویژه با تأکید و تمرکز بر روبنده، حجاب، برقع به‌عنوان نماد‌های به‌شدت سیاست زده ظلم و استبداد است. رسانه‌ها اغلب اخبار مربوط به مسائل و اتفاقاتی که در خاورمیانه رخ می‌دهند را با تصاویری از زنان و دختران مسلمان و عرب به تصویر می‌کشند. اغلب این زن‌ها هیچ ارتباط مستقیمی با پیام و محتوای آن اخبار ندارند. این بیانگر این است که این تصاویر در خدمت اهدافی غیر از صرفاً نمایش تجربیات زنان مسلمان به یک مخاطب غربی هستند.

ازاین‌روی، در غرب، زنان مسلمان و عرب نه‌تنها بر اساس جنسیت طبقه‌بندی می‌شوند، بلکه جسمشان نیز به نماد نمایش هویت و تبعیض تبدیل شده است. نمایش معمول زنان عرب و مسلمان یک ارائه کلیشه‌ای است: تمثیل منفعل یک جامعه جمعی.

در طول حمله آمریکا به عراق و افغانستان، از روایت‌های شرق شناسانه جنسیت زده برای توجیه مداخله نظامی امریکا استفاده شد. دنیا بین غرب «متمدن» و شرق «وحشی» تقسیم شده بود. زنان افغان و عراقی به شکل قربانیان بی‌پناهی که زیر ظلم رژیم‌های مستبد زندگی می‌کنند به تصویر کشیده می‌شوند. اما بعد از مداخله امریکا، همین زن‌ها به شکل زنان آزاده و بدون حجابی که در مدارس شرکت می‌کردند به تصویر کشیده می‌شدند تا شاهدی باشند بر موفقیت ارزش‌های غربی. پوشش فعالیت‌های زنان مسلمان به‌عنوان یک ابزار روایی برای اعتبار بخشیدن به اقدامات نظامی و سیاسی تلاشی است برای معرفی غرب به‌عنوان یک ناجی منطقی و شرق به‌عنوان مرکز آشوب و بی‌نظمی و ناکارآمدی.

در رسانه‌های غربی، زنان عرب و مسلمان به شخصیت‌های ایستای بی‌پناهی یا تهدید که فاقد اراده شخصی هستند؛ قربانیانی که زندگی غیرعادی‌شان در یک جامعه سرکوب‌شده برای اشاره به خشونت و ترس به تصویر کشیده می‌شود تنزل یافته‌اند.

در روایت این رسانه‌ها، حجاب نماد یک جامعه زن‌ستیز است که در آن زنان ساکت و نامرئی هستند. از زنان مسلمان و عرب برای تحریک خشم عمومی، تائید برتری ایدئولوژیکی و توجیه مداخله غربی نه برای طرفداری از حقوق آنها، بلکه برای صحه گذاشتن بر برتری غربی و توجیه مداخله استفاده می‌شود. برای رسیدن به صلح میان شرق و غرب باید این نوع ترسیم‌ها و توصیف‌ها به چالش کشیده شوند.