به گزارش جهت پرس؛ ، طرح تحت کنترل گرفتن غزه توسط آمریکا دلالت‌های راهبردی امنیتی دارد. مطابق نظریه هرتزل به عنوان بنیانگذار صهیونیسم، اسرائیل قلعه غرب در برابر آسیای وحشی است.

این قلعه که در واقع یک پادگان تحمیلی به پهلوی غرب آسیا است، می‌بایست در منطقه پهن شده و این موجودیت مصنوعی در بوم پرتنش خاورمیانه، ارگانیک شود.

هر بار نیز با شیوه‌هایی این روش پیش رفت؛ از حمله مستقیم به منطقه در دهه ۲۰۰۰ تا فتنه تروریسم اما مشخص‌ترین طرح، همان پیمان ابراهیم بود که در آن رژیم می‌بایست در قالب تطبیع با سعودی و کریدور آی‌مک به عنوان دروازه ورودی و خروجی به منطقه غرب آسیا تبدیل شود که این نیز با عملیات طوفان‌الاقصی در آن تاریخ به شکست رسید.

اکنون ورود آمریکا به غزه اما دلالت‌های خاصی دارد؛ قطعا حضور آمریکا در غزه صرفاً تجاری و اقتصادی نبوده و با حضور سنگین نظامی و امنیتی خواهد بود که پیامدهای متعددی بر نظم امنیتی منطقه دارد.

از یکسو، آمریکا می‌داند که رژیم هیچ‌گاه حریف فلسطینیان نخواهد شد و هم کرانه و هم غزه، هر بار کل ابرپروژه‌های محور شر را به شکست می‌کشانند پس علاوه بر طرح اخراج فلسطینیان، حضور مستقیم‌تر آمریکا جهت تامین امنیت رژیم صهیونیستی مطرح می‌شود؛ طرحی که در ادامه انتقال رژیم صهیونیستی از یوروکام به سنتکام و حتی انتقال فرماندهی سنتکام به تل‌آویو است.

از سوی دیگر با اخراج فلسطینیان علی‌الخصوص به مصر و اردن، یک شوک به این دو کشور وارد آمده و با تغییر ترکیب جمعیتی، سرنگونی حکومت‌های عبدالله اردن و سیسی مصر تقریبا قطعی است؛ سقوط مصر و اردن نیز به معنای تکمیل طوق حصار رژیم صهیونی است که در این صورت نیز رژیم از پس این بحران برنخواهد آمد و حضور مستقیم آمریکا در میدان الزامی است.

این طرح البته به معنای حضور مستقیم‌تر آمریکا در منطقه جهت مدیریت پروژه‌های ضدامنیتی در منطقه جنوب غربی آسیا است.

همچنین کاخ سفید می‌داند که صهیونیست‌ها امکان و توان مدیریت روز بعد غزه را نداشته و چه بسا عملیات طوفان‌الاقصی ۲ نیز کاملا امکان‌پذیر است. اگر غزه وارد چرخه بازسازی نشود، تبدیل به مار زخم خورده‌ای می‌شود که چیزی برای از دست دادن نداشته و همواره به دنبال ضربه به رژیم است‌.

مجموع موارد فوق آمریکا را به این جمع بندی رسانده که راهی جز بازگشت به کارت قدیمی و چه بسا سوخته اخراج فلسطینیان با روش‌های جدید و البته حضور مستقیم آمریکا به جای فلسطینیان وجود ندارد.

وقتی از حضور مستقیم تر آمریکا در منطقه صحبت می‌کنیم، صرفا منظورمان غزه و طرح اخیرا اعلامی ترامپ نیست. این طرح هم اکنون در لبنان نیز در حال تدارک است.

اولین گام طرح آمریکایی در لبنان، تشکیل کابینه نواف سلام به شکل هیئت مدیره یا کارمندان یک شرکت است که مدیران آن جوزف عون و نواف سلام هستند. ریشه فشار بر سلام برای انتخاب وزرای فاقد هرگونه وابستگی حزبی، حتی در احزاب مسیحی و سنی، همین جاست.

گام دوم، انتصاب زنجیره‌ای مدیران امنیتی، نظامی، قضایی، اداری، اقتصادی و بانکی لبنان در سطوح میانی است؛ مدیرانی که مشخصاً در راستای این نقشه هستند: مهار هر نیرویی که در برابر خلع سلاح مقاومت بایستد.

گام سوم، ورود و استقرار شرکت‌ها و تیم‌های تخصصی است که صرفا ماموریت بازسازی بخش‌های انرژی و ارتباطات لبنان را دارند؛ بخش‌هایی که بازسازی آن‌ها مساوی با در دست گرفتن شریان‌های حیاتی لبنان به دست غرب خواهد بود.

اما هر سه مورد فوق، تنها مقدمه‌ای بر تسلط گسترده‌تر آمریکا بر لبنان است.

در همین راستا توجه به سه داده الزامی است:
1. افتتاح قریب الوقوع بزرگترین سفارتخانه آمریکا در منطقه که در واقع یک پادگان اطلاعاتی – نظامی با حدود 2000 کارمند است که وظیفه اشراف اطلاعاتی و امنیتی آمریکا در منطقه شامات، علی‌الخصوص سوریه و لبنان را برعهده دارد. این مجموعه البته یک بخش مدنی دارد که وظیفه آموزش (بخوانید شستشوی مغزی) جوانان را در قالب شرکت‌های NGO خواهد داشت و در اصل، به دنبال تربیت جوانانی موافق و همدل ارزش‌های غربی و ضد مقاومت است.
2. مدیریت دانشگاه آمریکایی بیروت، اخیرا یک بیمارستان را در کسروان بیروت خریداری کرده و در حال تجهیز آن است تا صرفا برای آمریکایی‌ها باشد.
3. نقطه‌ای جهت ایجاد یک بندر خصوصی تحت نظارت امنیتی آمریکا انتخاب شده است.

گفته می‌شود پس از تلاش مشترک جهت تضعیف هر چه بیشتر حزب‌الله و همچنین خلع سلاح اردوگاه‌های فلسطینی با شعار بهبود شرایط زندگی و اسکان آنها در لبنان، ترامپ نیز قصد دارد جهت افتتاح سفارت؟ آمریکا در لبنان وارد بیروت شود.

همه موارد فوق نشان می‌دهد که ما شاهد جنگ جدید دشمن بر علیه غزه و لبنان آغاز شده و ما نباید آن را در چارچوب منافع شخصی ترامپ تحلیل کنیم، ضمن اینکه نسبت به برنامه‌ریزی‌های مشابه آمریکا برای عراق، یمن و ایران باید هوشیار باشیم.