پس از پایان مسابقه دو تیم ملی فوتبال ایران و انگلیس که در چارچوب رقابت‌ها جام‌جهانی در دوحه قطر برگزار شد، حواشی و اخبار متعددی در شبکه‌های اجتماعی موجبات واکنش فعالان فضای مجازی را فراهم کرد.

شکست شش بر دو در برابر انگلیس به عنوان یکی از شانس‌های قهرمانی این دوره از رقابت‌ها، واکنش‌های احساسی و بعضاً برنامه‌ریزی شده‌ای را به دنبال داشت.

معدود افرادی به عنوان عامل رسانه‌های بیگانه و یا تحت تأثیر شبکه‌های ضدانقلاب، تا جای ممکن کوشیدند تا ضمن تضعیف تیم ملی فوتبال، زمینه چنددستگی در جامعه را فراهم کنند. این خیانت‌ها تا آنجا پیش رفت که پس از پایان بازی، تصاویری از شادی برخی افراد خودفروخته و حمل پرچم پادشاهی بریتانیا در بعضی از شهرهای کشور به ثبت رسید.

در همین رابطه اما بعضی از فعالان اصلاح‌طلب که مشی میانه‌رو و عاقلانه‌تری نسبت به همفکران خود دارند، رفتارهای ضدایرانی را محکوم و تقبیح کردند که البته آنها تاکید داشتند این امر به معنای دست کشیدن از مواضع قبلی و خروج از اصلاحات نیست.

سیاست دوپهلو با طعم احتیاط
على شكورى راد، فعال سياسى اصلاح طلب در توئيتى نوشت: “نمی‌‌شود آنهایی را که از ⁧ باخت⁩ تیم ملی فوتبال ایران خوشحالی کردند ⁧ هموطن⁩ خود دانست، چه برسد آنها که قلب جوانان ملی پوش وطن را هدف گرفته و بی‌شرف خطابشان کردند یا بدون شرم پرچم انگلیس را بالا بردند. ورزش و فوتبال هم بخشی از ⁧ زندگی⁩ جوانان است. ملت مظلوم ایران از دو طرف تیر می‌خورد.”

این توئیت در حالی نوشته شده است که بسیاری از مواضع تند و تحریک‌کننده طی دو ماه اخیر، حاصل عقل جمعی اصلاح‌طلبان بوده و بخشی از فضای فعلی، در نتیجه سخنان افرادی همچون محمود صادقی و پروانه سلحشوری ایجاد شده است.
 

مگر برای صدام جاسوسی نمی‌کردند؟
حمزه غالی از فعالان ستاد میرحسنی موسوی و از عناصر تاثیرگذار در فعالیت‌های مجازی اصلاح‌طلبان نیز نوشت: “از اینکه یک عده بی‌همه‌چیز علیه تیم ملی کشور خودشون شعار دادن تعجب می‌کنیم اما حواسمون باشه تو تاریخ کشور ما اینا اتفاق‌های نادر نیست. یک دوره‌ای مگه بخشی از ایرانی‌ها هم برای تجزیه تبریز با شوروی هم‌دست نشدند؟ مگه مجاهدین(گروهک منافقین) وسط جنگ برای صدام جاسوسی نمی‌کردند؟ همین حامیان تحریم تحریم کشور؟”
 

اگر چه نمی‌توان کتمان کرد که در میان اصلاح‌طلب‌ها، میهن‌دوستان متعددی وجود دارند اما واقعیت این است که عمل اصلاح‌طلب‌ها هرگز مصداث ثبات رای نبوده و در برهه‌های مختلف، قابلیت تغییرهای 180 درجه‌ای را داشته است.

باید منتظر ماند و دید این مواضع امیدوارکننده در سطوح بالای تشکیلات اصلاح‌طلبی نیز بازتاب رسمی خواهد داشت و یا فقط با چند توئیت احساسی و متنسب با شرایط روز مواجه هستیم.