روح الله سرباز رضوی، فعال حوزه فلسطین نوشت: سال‌هاست در جمهوری اسلامی ایران همایش و کنفرانس به مثابه یک ابزار رسانه‌ای تلقی می‌شود نه لزوما محملی برای هم‌اندیشی و طرحی نو و نگاهی رو به جلو و فرصتی تعاملی. کنفرانس‌های وحدت، نمایش وحدت است و مجامع عمومی مجمع جهانی اهل بیت، گزارش کار آن مجمع و کنفرانس‌های فلسطین ابراز حمایت از مقاومت.
در دنیایی که رسانه‌ی جریان اصلی‌اش ایران را معوج نمایش می‌دهد و تیغ تیز سانسورِ شبکه‌های اجتماعی، نفس هر حسابِ حامی جمهوری اسلامی را می‌گیرد و حتی ماهواره‌ها از پخش شبکه‌های متعلق به ایران سرباز می‌زنند، رسانه‌انگاری هرچیزی ولو نشست و همایش از سوی حاکمیت چیز عجیبی نیست اما جا دارد برگزاری همایش‌ها و کنفرانس‌ها از همین منظر رسانه‌ای مورد نقد جدی قرار گیرد.
همایش زنان تاثیرگذار وقتی برگزار شد که بی‌بدیل‌ترین پویش رسانه‌ای جهانی علیه ایران رقم خورده و از این منظر دعوت از زنانی از سرتاسر دنیا، فارغ از اینکه متعلق به کشوری بزرگ باشند یا کوچک، آسیایی باشند یا آفریقایی، زیر پونسی باشند یا پت و پهن، مهم و با ارزش است تنها به شرطی که کارکرد رسانه‌ای کل این اقدام و مدعوین محترمه مد نظر قرار گیرد.
در زمانیکه ایران و اوضاع زنانش اینگونه از چشم و گوش مردم دنیا زیر خروارها خروار دروغ و جوسازی مخفی و ناشنیده مانده، طبیعی است که خود برگزاری این همایش اثری خبری و رسانه‌ای برای مردم دنیای بیرون ندارد. آنچه می‌ماند خود مدعوین محترمه هستند که آیا از حضورشان در ایران و آنچه دیده و تجربه کرده‌اند برای مردم کشور خویش روایتی داشته‌اند یا نه؟ من قضاوتی در این باره نمی‌کنم اما ملاک و معیارم برای ارزیابی هزینه‌ای در شرایط اقتصادی موجود کشور به بیت المال تحمیل شده کارکرد رسانه‌ای این مدعوین محترمه است.
شخصا تنها کنشگری نسبتا خوب مهمانی لبنانی را دیدم که از حضورش در تهران روایتی دست اول رفته بود اما نمی‌دانم فلان خانم دکتر و محقق - با کمال احترام به عرصه تحقیق و دانش - اساسا چه بروندادی از حضورش در ایران برای مردم و مخاطبینی از کشور خود دارد؟ آیا او اساسا مخاطبینی درخور دارد؟
اگر من بودم این پول را خرج همایش زنان فعال رسانه‌ای از سرتاسر دنیا می‌کردم و به هفت نفری که بیشتری محتوای متنی و تصویری را از دوران حضورشان در ایران برای مخاطبین خویش منتشر کرده بودند معادل یک میلیارد تومان، ارز کشور خودشان را هدیه می‌دادم.