آنچه امسال، جشنواره فیلم کوتاه تهران را با سال‌های گذشته‌اش متفاوت کرد، مورد تأیید قرار گرفتن آن توسط اسکار بود، خبری که چند ماه قبل از برگزاری جشنواره به‌صورت رسمی اعلام گردید و باعث پرشورتر شدن آن گردید تا آنجا که مهلت دریافت آثار بین‌الملل جشنواره چندهفته‌ای تمدید شد؛ این تأییدیه به مفهوم پذیرش فیلم برگزیده جشنواره فیلم کوتاه تهران در اسکار است.

با اعلام این خبر ظرف مدت چند هفته شور و هیجان غیرقابل وصفی در بین فیلم‌سازان کوتاه ایجاد شد و به همان میزان توقع از جشنواره هم بالا رفت. آثار بسیاری برای حضور در جشنواره اعلام آمادگی کرده که تنها تعداد محدودی می‌توانستند در چند بخش انتخاب شوند، حق انتخابی که دست هیئت انتخاب را برای راه دادن آثار باکیفیت به بخش مسابقه باز گذاشت.

با آغاز جشنواره، فیلم‌ها به دو صورت حضوری و مجازی، در دسترس عموم قرار گرفت، فیلم‌هایی که به‌جز چند اثر سفارشی ضعیف و چند اثر مستقل ضعیف از کیفیت بالایی در حوزه فنی برخوردار بودند و آنچه بیشتر به چشم می‌آمد حضور بازیگران درجه‌یک کشور مانند هوتن شکیبا، اسماعیل محرابی و بسیاری دیگر بود.

سرانجام با پایان یافتن جشنواره در مراسم اختتامیه، نوبت به حساس‌ترین بخش جشنواره یعنی بخش جایزه بزرگ آن که مربوط به معرفی فیلم به اسکار بود، رسید. بعد از معرفی کاندیدهای این بخش، فیلم «کپسول» به کارگردانی امیر پذیرفته، به‌عنوان فیلم برتر معرفی‌شده و این فیلم راهی اسکار شد؛ اما چرا کپسول؟

امسال فرصت شد تا 90 درصد فیلم‌های داستانی جشنواره فیلم کوتاه تهران را به‌صورت مجازی مشاهده کنم. آنچه به‌وضوح می‌توانستیم در جشنواره مشاهده کنیم، سطح کیفی آثار راه‌یافته به بخش مسابقه بود، استعدادهایی که نوید روزهای روشن را در سینمای ایران می‌دهند و اگر به‌طور مناسب از این فیلم‌سازان حمایت شود، سینمای ایران شاهد یک پوست‌اندازی در سال‌های آینده خواهد بود. امیدی که با حضور جناب آقای خزایی و شناختی که از ایشان دارم، روی صندلی ریاست سازمان سینمایی کشور، ناامید نخواهد شد مگر آنکه اتفاقات خارج از عرفی بیفتد که مسئله این متن نیست.

داستان فیلم کپسول

فیلم کپسول، درباره پدری است که به خاطر مشکلات اقتصادی، مانع از رسیدن فرزندش به شکوفایی و پیشرفت در حوزه استعدادی‌اش می‌باشد. فیلمی تلخ، ناامیدکننده شبیه تمام فیلم‌های دیگری که پیش‌ازاین به خاطر سیاه نمایی کشور، موفق به دریافت جوایز می‌شدند و پیش‌ازاین منتقدان، داوران آن جشنواره‌ها را متهم می‌کردند که تنها به این فیلم‌ها جایزه می‌دهند و حالا کپسول را یکسری داور ایرانی که همگی نام‌آشنا هم بودند و قبل‌تر بارها و بارها انتقاداتشان را به جایزه‌های جشنواره‌های خارجی شنیده بودیم انتخاب کرده و به اسکار فرستادند.

امسال را نمی‌توانیم کاری کنیم اما به فکر سال آینده باشید

اینکه بخواهیم اکنون با دست‌کاری در فیلم منتخب جشنواره حیثیت آن را از بین ببریم و تأییدیه اسکار هم از بین برود خطایی آشکار است؛ اما انتظار می‌رود جناب آقای خزایی، برنامه‌ریزی مناسبی برای سال‌های آینده تدارک دیده تا فیلمی وارد اسکار شود که حتی اگر خارجی هم باشد نماینده سینمای ایران و تفکرات و حتی ایدئولوژی ما باشد. این به آن مفهوم نیست که فیلم با موضوع انقلاب، یا جبهه مقاومت یا این قبیل موضوعات باشد. همان‌طور که ایشان آن‌قدر دید بزرگی در جشنواره مقاومت داشتند که فیلم‌های جشنواره مقاومت را متفاوت دیده و در سخنان خود در افتتاحیه آن جشنواره اعلام کردند جشنواره مقاومت نباید صرفاً به موضوعات جنگ بپردازد.

چرا کپسول فیلم مناسبی نبود؟

حالا چرا کپسول فیلم مناسبی برای این منظور نبوده است، زیرا برای من که 90 درصد فیلم‌های جشنواره را دیده و این فیلم را هم دیده بودم مشخص است که سطح کیفی فیلم ازنظر بازی، فیلم‌نامه، تصویربرداری از سایر فیلم‌ها پایین‌تر بوده و حتی در هیچ بخشی از جشنواره هم کاندید دریافت جایزه نگردید.

اما به‌یک‌باره، در میان بهت همگان، فیلم کاندیدا مهم‌ترین بخش جشنواره اعلام می‌شود و از طرف جشنواره فیلم کوتاه تهران راهی اسکار می‌گردد. انتخابی که به نظر بیشتر به خاطر در نظر گرفتن سلیقه اسکار و امید به دریافت جایزه صورت پذیرفته است؛ یعنی سیاه نمایی و ترویج نامیدی بیشتر. حالا با فرض این موضوع، مهر تأیید اسکار بر جشنواره فیلم کوتاه تهران چه دستاورد مهمی برای ما به ارمغان آورده است؟ اگر قرار باشد همان راهی را برویم که پیش‌تر جشنواره‌های دیگر رفته‌اند؟

باید حواسمان باشد که جشنواره‌ها مسیر یک سال آینده فیلم‌سازان را مشخص می‌کنند؛ و حالا که جایزه بزرگ جشنواره فیلم کوتاه تهران راهی است برای رسیدن به اسکار قطعاً با این انتخاب مسیری تاریک را پیش روی فیلم‌سازان کشور گشوده‌ایم.